Ze stonden er bedremmeld,
zeg maar verslagen, bij.
Eerst, op die vrijdag,
hadden ze Hem verloren aan de dood
en nu zijn Hemelvaart eraan kwam,
verloren ze Hem opnieuw.
Toen Hij stierf op die vrijdag,
week zijn lichaam, niet zijn geest.
De Geest was bij hen,
was gebleven,
levend, warm en zeer nabij,
vertrouwd en eigen,
als altijd.
En nu ineens,
starend naar de hemel,
was er de leegte.
Als van God verlaten
bleven ze bij elkaar
en uitzichtloos was de diepe,
de diepste duisternis.

Eén lichtpunt was er,
een belofte, een toezegging,
meer niet.
Maar ze wisten dat
het bij een belofte meer gaat
om de waarde van hem
die belooft,
dan om de inhoud van de belofte.
bron: naar Kees Harte